Snoeken 7 november Driebruggen

Het is zaterdag 7 november rond een uur of half negen als we verzamelen op de clublocatie om richting Driebruggen/Hogerbrug te gaan voor een dagje zwiepen met de streamerlat. De weerberichten geven bewolkt weer met een kleine kans op wat nattigheid. Met een goede 3 kwartier tuffen zijn we in Driebruggen. We zijn met een man of 10.
Om met z’n tienen op 1 locatie te blijven vinden we wat te veel van het goede dus verdelen we in 2 groepen. Rond de lunch zullen we bellen of appen om af te spreken waar we de lunch gebruiken.

De Lopikkerwaard is een gebied dat nogal populair is bij de verschillende (vliegvis)verenigingen vanwege zijn prachtige polders vol met sloten, vaarten en plasjes die goed voorzien zijn van de groenjassen waarop wij het vandaag voorzien hebben. Omdat er meerdere verenigingen actief waren hebben we nogal wat moeten bellen en mailen totdat we bij de AZHB aanklopten. Sneller dan verwacht hadden we een reactie van Robert Borrenbergs, voorzitter van deze vereniging, dat we terecht konden. Bovendien was deze toezegging gespekt met de nodige stekken waar te proberen. Er was wel een voorwaarde. Een verslag van onze ervaringen. Nou, die toezegging was snel gemaakt. We visten wel vaker in dit gebied maar dan meer richting Hitland en bij de Loet. Vandaag niet, vandaag vissen we in de polders rond de enkele en dubbele Wierickes.
Het is meer dan even zoeken en kriskras gaat het over smalle tot zeer smalle wegen. De aangegeven stekken laten zich moeilijker vinden dan gedacht. Uiteindelijk komen we uit op een pracht locatie waar we met onze groep met gemak de hele dag vooruit kunnen. Bovendien is er ruimte om te parkeren en een mooie picknicktafel om straks te lunchen. Graslanden wisselen af met prachtige weteringen en diverse  plasjes. Dat ziet er goed uit.

Omdat wij het in onze thuis omgeving met minder moeten stellen kan ik haast niet wachten maar neem toch even de moeite om mijn bolide veilig aan de kant van de weg in een haventje te parkeren. Ik had even getwijfeld haar uit de garage te halen maar ja, het is zo’n feest. We tuigen onze hengels op. In de tussentijd zie ik dat we geen last zullen hebben van de loslopende melkfabrieken want die staan al op stal en dus hoeven we daar ook geen rekening mee te houden. Mijn maten en zeker ook ik houden er van om lekker te struinen. Even later zuigt de  zompige bodem aan ieder van onze laarzen richting eerste hot spot. Waarom ik altijd een stukje verderop moet dan de meeste weet ik niet maar telkens moet ik ff verder. Net als ik begin te hijgen van de inspanning ligt er een pracht sloot vol met van de groenjassen op mij te wachten. Het lichte ritmische gezwiff zwafff van mijn hengel is nu nog het enige dat de stilte doorbreekt.

Heerlijk die stilte! Achter mij zie ik Herman een sloot terug ook de eerste pogingen wagen. Zelf hou ik er van om snel te vissen zeker als de weteringen wat meer recht toe recht aan zijn. Worpje dikke stap voorwaarts, worpje stap voorwaarts enz enz. De kommetjes, kruisingen of afwijkingen daarentegen worden secuur afgevist. We zijn een uurtje onderweg en zowel bij m’n maat als bij mij staat de teller nog op nul. Mhh, zou het de lange standvastige weer periode zijn die er voor zorgt dat snoekmans zo vast ligt en hoe zou het de anderen vergaan.
Het begint wat te regenen en ik schuif de capuchon van mijn windvaste jas omhoog, dit in combinatie met mijn lieslaarzen zorgen ervoor dat ik er tegen kan. We hebben nog even tot de lunch en we zoeken de volgende wetering op in de hoop op beter.

Ook nu weer geen enkel bewijs. Triggeren zou misschien kunnen helpen en herhaaldelijk worden er worpen gemaakt naar die plekken waarvan je eigenlijk zeker bent dat ze er moeten liggen.
Elk uitstekend puntje, kruising of kom wordt bestookt. Dan toch ineens en toch ook weer onverwacht, zie ik de aanval door het opstuwen van het water en voor ik het weet staat mijn vertrouwde Sage SP hoepeltje. Door de tegendruk die ik uitoefen laat ze direct haar kunstjes zien om zich van het kleinood te ontdoen. Helaas voor haar, want ik weet intussen deze kunstjes aardig te pareren. Ondanks dat ze van de overkant moet komen duurt het maar een paar minuten voor ik haar met de kieuwgreep kan landen. Ik moet er wel even voor op mijn knieën maar dat doe ik graag. Een mooi polder snoekje van een centimeter of 75 maakt mijn morgen goed.
Mijn maat is stiekem toch te ver weg, dus maar even vleien in het gras. Je moet voor een verslag toch ook wat plaatjes hebben nietwaar.

Het is langzaamaan lunchtijd en we zoeken de picknick tafel op. Willem en ik hebben deze keer voor de nodige versnaperingen gezorgd in de vorm van erwtensoep, diverse broodjes en roggebrood met spek. Intussen bellen we met de maten die elders hun geluk zoeken. Komen jullie maar hier heen laat men weten want we hebben hier een mooi bankje. Voor de rest is het niks alleen maar bruin vanwege werkzaamheden op verschillende plaatsen.
Komen jullie maar hier want zo’n mooi bankje hebben wij ook, de soep staat al op en bovendien is er snoek, laat Willem weten. Lichtelijk ontstemt, wellicht vanwege dat bij hen de teller nog steeds op nul staat, heeft men geen zin om het stuk naar ons te maken. Het blijkt dat ze een klein half uur uit de buurt zijn. Zeker weten, ja zeker weten wij blijven hier nog een poosje. Juist op dat moment slaakt Walter een kreet van ontsteltenis. Ook hij heeft er een. Ja mooi is dat he, dat je je zelf toch steeds weer het leplazarus schrikt. Heel even laat ook zij haar kunstjes zien maar helaas, ook zij moet er aan geloven.

Net als de damp van de soep slaat komen ook de andere van ons groepje op de lunch af. Er blijken 3 snoekjes gevangen te zijn. Marcel, zojuist Walter en ik. De soep, broodjes en roggebrood met spek smaken best, zeker zo in de buitenlucht.

Intussen bomen we wat hoe het komt dat het zo magertjes is. Zoals meestal zijn ook nu de meningen verdeeld. 

We gaan het nog even proberen en spreken af het tegen drieën voor gezien te houden.
We hangen nog maar eens een nieuwe streamer aan de onderlijn in de hoop, of het zal helpen vandaag…..
Er steekt een fors windje op en in tegenstelling van het spiegelgladde water in de morgen staat er nu in “mijn sloot” een mooie kabbel. Dit is wat ik persoonlijk graag zie, zeker als het een aantal dagen aanhoud. Onder die omstandigheden ben ik helemaal in mijn element. Dagen van de man een paar snoeken tot een hand vol moet in deze contreien toch mogelijk zijn maar weersinvloeden kunnen hier heel snel je vangkans veranderen.
Ik kan me nog als de dag van gisteren de November streamerdag van de SNB in Benschop herinneren. De hele maand bijna 10 graden maar net ervoor nachtvorst. Er werden die dag met een kleine 30 man toch nog tegen de 70 snoeken gevangen wat best redelijk te noemen is maar er was 1 gast bij die er 21 voor zijn rekening nam. Zijn maatje was goed voor een 15 tal. Ik had er gelukkig ook een paar maar diverse mensen blankten. Het geheim zat hem in een zinklijn. Een zinklijn in die toch al ondiepe polders, jazeker. Een zinklijn met een hele korte leader en een streamer die wat omhoog wil welke tergend langzaam wordt gevist. Door deze up side down te binden loop je niet te veel risico op vastlopers. Beuken op je hengel zijn er onder deze omstandigheden vaak niet bij maar meer juist het gevoel van een vastloper. Zet dan toch maar de haak en 8 op 10 dat er leuke dingen gebeuren. Ik heb er een paar streamers voor over. Ben je te bang een keer een paar te verliezen doe je je zelf mooie momenten te kort. Probeer het eens!

Vandaag niet, wat ik ook doe en om nou te zeggen dat ik geheel onervaren ben, nee dat ook weer niet want intussen moet ik het spelletje toch wel een beetje kennen. Of toch niet, vandaag in ieder geval niet. Ik vis toch nog een uurtje door in de hoop, maar nee. De teller blijft steken op 1 stuks.
Ook Herman heeft het geluk vandaag niet aan zijn zijde, voor hem geen strakke lijn.
Terug bij de picknickbank horen we het zelfde resultaat. Willem heeft met zijn ter hand genomen 3tje nog een voorn en een mooie baars weten te scoren. Marcel blijkt er toch nog een bij gevangen te hebben en heeft er 2 zodat het totaal van dit ploegje op een magere 4 staat. Een berichtje dat binnen komt laat weten dat de andere ploeg al onderweg naar huis is. Bij hen was het niet nodig te  tellen. Niks nakkes nada.
Even later maken we aanstalten de spullen in te laden en als ik mijn autosleutel pak blijft het bliep- bliep van het ontgrendelen uit. Heel even ben ik de kluts kwijt. Droomde ik nou of is dit vehikel  toch de mijne……., ik dacht toch echt.

Als ik de sleutel in het slot steekt is een zachte klik hoorbaar en komen de deursloten allen tegelijk omhoog, dat nu weer wel.

Centrale deurvergrendeling, jazeker. Als het 3 cilindertje waggelend aanslaat en het vertrouwde gepruttel hoorbaar wordt ben ik weer terug in de realiteit.

Een dikke bolide, zalmen in BC, een mooie…. Ach, wat zeur ik nou. Een dagje struinen in een oer Hollandse polder is toch ook prachtig. Ten slotte moet een mens toch nog wat te dromen hebben, niet dan. Misschien ooit als ik de staat win. Zou ik, zou ik dan toch maar weer eens een lot kopen want je weet maar nooit. Ach, eerst maar eens die dag met een hand vol snoeken. Met een uurtje kachelen ben ik thuis. Ik ruik het al als ik binnenkom en zodra ik de keukendeur open doe beslaat mijn bril. Moeder de vrouw is juist bezig met de afronding van de Indische rijsttafel die mij elk weekend wordt voorgeschoteld, erg he. Dat wordt met een biertje erbij weer smullen. Een dagje struinen en dan thuis aanvallen, wat wil je als vliegvisser eigenlijk nog meer.

Charles