Polsbroekerdam, oktober 2004

Het is midden oktober, dus snoektijd, als we aankomen bij het Wapen van Benschop in Polsbroekerdam. De vergunningen liggen zoals afgesproken klaar en zodra iedereen er één heeft kunnen we op stap richting viswater. Nadat we ons hebben opgesplitst worden div. locaties aangedaan. De voorspelde koude nacht en oostenwind die aanwakkert tot een echte wind maakt het werpen er zeker niet gemakkelijker op. Ook zie ik mensen de handen warm blazen, het is dan ook verdomd koud, zeker met de wind uit de oosthoek! Het is duidelijk nog even wennen, met de kraag omhoog.

Dat die koude nacht ook wel eens zijn invloed kan hebben gehad op de vangst zou maar zo kunnen want na enkele uren heeft nog niemand van de aanwezige negen man ook maar een snoekje weten te verleiden. En als het nu allemaal beginners geweest zouden zijn, maar een aantal mensen weten van wanten. Uiteindelijk lukt het toch twee man er ieder één te vangen. Een van hen beide had zelfs de mazzel de snoek van zijn leven te vangen aan zijn zo geliefde wapen; de “streamer”.
Werpen was het niet meer, achterwaartse worpen in het geheel niet mogelijk. Wat een klote wind, had ik me al een aantal keren laten ontvallen. Een paar keer speelde al de gedachte door me heen de spinlat op te halen. Maar magisch aangetrokken door de prachtige weteringen, die rijkelijk versiert waren met rietpollen en de nodige bedden plompenbladen moest het toch kunnen!!! In een dergelijk water houden grote, hele grote snoeken zich schuil.
Tweehonderd meter was ik al opgeschoven in deze derde wetering, een aantal “snoekige” mooie plaatsen hadden zich al aangediend echter allen zonder resultaat.
Als dan weer een poging wordt gewaagd het ding dat streamer heet een slinger te geven in de hoop de overkant van het water te bereiken, zonder mezelf te haken, lukt dat nog ook.
En als dan de streamer, waar tegenwoordig de nodige huisvlijt in gaat zitten haar werk begint te doen, zie ik haar komen. Met een bult water vooruit duwend om op het perfect getimed moment mijn toch al niet te klein uitgevallen streamer met open gesperde bek te verslinden om vervolgens in de bekende draai, zichzelf te haken.
Ik hoef dan ook niet zo veel te doen want met zoveel geweld moest ze zich zelf wel haken. Ik zet dan ook gelijk flink spanning op de negen hengel die dan ook prompt krom gaat en een zeer fraaie bocht vertoont. Ja, er zijn gelukkig nog steeds hengels die dat doen en terwijl ik hier naar kijk en er in volle teugen van geniet realiseer ik mij misschien wel met een recordvis van doen te hebben. Van alles speelt er door me heen en betrap mezelf er op oerkreten uit te slaan en last van zwabber benen te krijgen. Ik spreek mezelf dan ook in, vooral rustig te blijven. Zorgen dat de lijn strak blijft is het devies.
Door de nodige meters lijn te nemen laat ze me zien wat ze waard is. Echt lang duurt een dergelijk gevecht met een veenbeul niet en snel, sneller dan ik zou willen, is de zaak onder controle. Tegen mijn opgedane ervaring met deze visserij in combinatie met het juist afgestemde materiaal, blijkt ze uiteindelijk niet opgewassen en dirigeer ik haar naar de kant. Nog een keer wil ze er van tussen maar inhalig als ik geworden ben, geef haar geen kans.
Gelukkig is er een maat in de buurt die me kan helpen deze dame over de schroeiing heen te tillen. Adriaan daarvoor nogmaals dank!! 
Als ik haar dan in mijn armen mag sluiten, een keer moet overpakken, om haar goed te leggen, word ik me gewaar met een prachtige meter+ snoek van doen te hebben.
Mijn grootste tot nu toe met de streamer. Snel worden door de vismaat wat digitale foto’s gemaakt en zie ik hoe mijn camera verandert in een bebloede. Blijkbaar was hij, mijn vismaat dus, toch nog even in het machtige gebit van deze dame gaan hangen, tijdens de handlanding. Waar hij zo later bleek, toch nog wel een weekje last van heeft gehad.
Even zo snel wordt de giechel van “mijn” vangst geopend om haar haar vangst weer te ontfutselen, wat met een pike hook van Swier zonder problemen verloopt. Toch wel dodelijk die combinatie van een lange zwarte zonkerstrip, een beetje glitter en het wijd uitgebonden geel met groene bokkenstaart.

Als ze dan weer mag zwemmen hoef ik haar niet eens te ondersteunen, want weg is ze, mij alleen achter latend. Snel neem ik de camera van mijn hulpmaat over om de geschoten plaatjes te bekijken. Shit, wat is dat nu, geen enkele plaat er op, hoe kan dat nou. Batterij error, shit,shit.
De vangst van je leven en dan niets te laten zien aan je maten om ze de ogen uit te steken. Shit, daar had ik me nu juist zo op verheugd. Als ik dan eindelijk toch een beetje tot mezelf kom, de teleurstelling van het geen foto’s hebben te boven ben, gaat er een rilling van genot door mij heen. Een rilling van genot die ik gewoonlijk op geheel andere momenten ervaar.